Fly4free.pl

Zawsze się zastanawiałam dlaczego, niektórzy publikują relację pół roku po powrocie? :D
Teraz już wiem, co prawda jeszcze nie minęło pół roku od mojego powrotu ale mimo że to nie jest moja pierwsza relacja na forum to dopiero przy tym pisaniu dotarło do mnie jak bardzo jest to czasochłonne.Żeby nie przedłużać bardziej to startujemy z tą australijską epopeją :) .

PROLOG

Australia…. tak naprawdę nigdy nie była moim marzeniem, takim powiedzmy względnie realnym, które kiedyś byłabym w stanie zrealizować i w związku z tym zajmuje nr 1 na mojej liście: spełnione niemarzone i wydaje mi się, że już żaden inny wyjazd tego nie zmieni. Za daleko, za drogo, za ciepło, za niebezpieczna fauna, a do tego nie zdecydowałabym się na wyjazd w pojedynkę, który zapewne kosztowałby majątek.Są miejsca, w które dużo bardziej mnie ciągnie np. Japonia, Chiny, Zanzibar, Birma, Wietnam, Malezja, Filipiny, Kambodża albo Kanada czy Karaiby.Po raz kolejny życie zaskakuje i jadę gdzieś z przypadku.

Wszystko zaczęło się tuż po nowym roku kiedy wpadła do mnie na chwilę serdeczna koleżanka, znamy się od podstawówki i całe życie mieszkamy na na tym samym osiedlu, jakoś udało się przez te lata utrzymywać kontakt, zresztą do naszej paczki należą jeszcze 3 inne laski.W każdym razie wpadła Gosia, pitu pitu co słychać i tak od słowa do słowa mówi, że za rok na święta leci z Natą do Adama (jej przyjaciela, a mojego kolegi) do Australii - mówię super, wyjazd życia. Po chwili się zreflektowałam, bo jakiś czas temu rzuciłam jej propozycję żebyśmy w 2016 razem gdzieś poleciały świętować okrągłe urodziny, tylko we dwie i poza Europę bez sprecyzowanego kierunku itd. Zapytałam czy w tym układzie nasz ewentualny wyjazd urodzinowy dojdzie do skutku z powodu drożyzny w OZ. No ale kto bogatemu zabroni?
Na co w odpowiedzi słyszę, że hmmm…ekmhhhmmmm, że trudno powiedzieć, po czym nagle eureka u Gosi i pada hasło: „właściwie to mogłabyś jechać z nami!”. Ja - oczy jak pięć złotych i pytam zaskoczona „za co”? Bo przecież nie za wszy, a bogatego męża na horyzoncie brak :D .
Gosia niezrażona stwierdza, że mam rok czasu żeby się zorganizować i zdobyć $ - no OK, jak się mocno zepnę to to się może udać. Nadal nie wierzę w to co się dzieje i drążę dalej: a co na to Adam? W końcu o ile jest przygotowany na 2 osoby to na trzecią może niekoniecznie?
Odpowiedź Gosi nie pozostawia złudzeń: „Adam, Adam na pewno się zgodzi”– no na takie dictum to przecież nie ma innej odpowiedzi jak: „yes , yes, yes!”.

Podekscytowana od razu podzieliłam się tą jeszcze w sumie nie do końca potwierdzoną informacją z moimi bliskimi - byli zachwyceni, ale do momentu zakupu biletu mieli zakaz chwalenia się tym dalej-tak żeby nie zapeszyć, bo wiadomo, że różnie bywa, a że termin wyjazdu odległy to wiele się może wydarzyć. Kuzynka też się do USA wybierała, przez 2 lata dużo było o tym mówione, a potem wyjazd nie wypalił niestety, ja wolałam poczekać.

Całą noc śniła mi się Australia, to duuuży kraj jest :D.





Po 2 tygodniach dzwoni Adam i oznajmia, że …bardzo się cieszy z naszego przyjazdu, czyli klepnięte! :) Omawiamy zarys wyjazdu, co, jak, kiedy itd. Deklaruję swój czynny udział w organizacji, wyszukaniu informacji, bo zwyczajnie nie wyobrażam sobie żebym miała jechać na gotowe i raz, że wypada, a dwa, że chcę dać coś od siebie. Inna sprawa, że moja praca zawodowa mocno mi w tym pomaga, bo właśnie tym się na co dzień zajmuję: organizowaniem krajowych jak i zagranicznych kontraktów i pracy w terenie.Ja zaczynam od razu szukać biletów, zarówno sama jak i z pomocą kolegi, który zajmuje się tym zawodowo.
Tworzę listy: co załatwić, co zabrać, co kupić, co sprawdzić. Wszak taka eskapada wymaga przygotowania i zorganizowania, samo się nie zrobi.

Na przełomie lutego i marca lekki zonk, bo Adam musi przedłużyć swoją wizę, jakieś tam perturbacje były, trwało to chyba w sumie z 3 tygodnie, ale 8 marca dostaję telefon, że wizę ma na mailu, a to oznacza dla nas zielone światło do zakupu biletów.
No to teraz szukamy już biletów na poważnie.
Wizy chciałam nam zrobić dopiero w listopadzie, ale za namową Adama ( i w sumie słusznie) zrobiłam je jeszcze w marcu - bo to byłaby „wtopa” gdyby któraś z nas dostała odmowę na miesiąc przed przyjazdem. Czytałam, iż w sumie mało to prawdopodobne - w końcu to OZ, a nie USA, a ja jestem z natury cykor i przezorna.

Załatwianie wiz poszło bardzo sprawnie i…..szukamy biletów.Z góry było wiadomo, że cena niska nie będzie, bo wyjazd w szczycie sezonu i święta BN, a do tego Sylwester. I o ile nie mam nic przeciwko podróży z jakimś dłuższym stopoverem gdzieś po drodze, to jednak ze względu na to, iż zależało nam aby jak najwięcej czasu spędzić w Australii, to wspólnie ustaliłyśmy, że jeśli się uda to czas podróży ograniczamy do minimum.Trudno Azja jeszcze na nas poczeka.Opcji lotów było po drodze wiele, już z góry nastawiłam się, że lot będzie z WAW, a nie z KTW czy KRK czyli jakiś PB albo pociąg - co zimową porą u nas może trwać dość długo. Zatem potencjalną nerwówkę przyjęłam za pewnik, czego się nie robi dla wyjazdu do kangurowa? ;)

W trakcie szukania biletów moi najbliżsi postanowili, że… bilet dostanę w prezencie urodzinowym na te okrągłe urodziny :o Popłakałam się…bardzo mnie tym zaskoczyli, bo nie spodziewałam się tak drogiego prezentu. Wcześniej tylko powiedziałam, że cały koszt prezentów (jesteśmy taką dość tradycyjną śląską familią co to się obdarowuje prezentami na urodziny, święta i wszelkie inne możliwe okazje) dla mnie z tego i przyszłego roku chciałabym dostać w gotówce żeby mieć na ten wyjazd.
Koniec końców w połowie kwietnia kolega znalazł dla nas bilety,
rozkład lotów idealny:
21.12. g.6.45 KTW-FRA-HKG-SYD 22.12. g.20.5017.01. g.15.50.
SYD-HKG-FRA-KTW 18.01. g.10

Co prawda nie załapałyśmy się na lot supermaszynami: A380 czy B787, ale jakoś nie mamy parcia, może kiedyś jeszcze uda się nimi polecieć .Cena też do przyjęcia [tak, wiem, że na tym forum za tyle to się lata dookoła świata i nieco dalej :P ]: 4500zł/os. +koszt ubezpieczenia od kosztów ewentualnej rezygnacji i kupujemy! Po pracy jadę do kolegi sfinalizować ten zakup.

W międzyczasie kuję żelazo póki gorące: rezerwacje założone, miejsca z systemu pobrane, to czas wypisać wnioski urlopowe. Idę do przełożonego i pod koniec, gdy mi już podpisał inne dokumenty to z miną kota ze Shreka podsuwam dwie kwadratowe karteczki do podpisu.
Pierwszy -za grudzień podpisał bez szemrania, ale potem zaczął liczyć ile to mnie tygodni nie będzie w pracy, kręcił nosem itd. a przy styczniowym wniosku usłyszałam, że:

X: no ale to dużo czasu jeszcze jest to nie muszę tego teraz podpisywać.

Ja (z uśmiechem): no nie musisz, ale to jakby niczego nie zmieni, bo bilety mam już kupione (trochę blef, była tylko rezerwacja, płaciłam po podpisaniu wniosku).

X (z uśmiechem): no to możesz iść na L4.

Ja (z uśmiechem): wolałabym nie sięgać po takie rozwiązanie, bo wierzę, że się dogadamy.

X (z uśmiechem): to powiedz gdzie jedziesz to Ci podpiszę.

Ja (z uśmiechem): podpisz to powiem.

Podpisał.
Powiedziałam.
8-)

Po powrocie do domu z biletami w ręce (no dobrze na mailu etixy były) takiej euforii dawno nie czułam! Teraz to o czym przegadaliśmy tyle godzin zaczęło się powoli materializować! Chwalenie się czymkolwiek: czy to dobrami materialnymi czy też doczesnymi nie leży w mojej naturze, ale tym razem nie odmówiłam sobie wysłania mmsa z wizą i biletami do kilku osób, które dobrze mi życzą i jeśli zazdroszczą to tylko tym pozytywnym znaczeniu. ;-)

Kolejny temat do skreślenia z listy.

Bilety kupione - teraz czas na ułożenie trasy.

Od początku było wiadomo, że czasu na wszystko będzie za mało i z wielu atrakcji i ciekawych miejsc trzeba będzie z bólem serca zrezygnować. Na początek z naszej listy musieliśmy wykreślić: Tasmanię, Uluru (zarówno koszty jak i pogoda, tam się jeździ ichniejszą zimą, a nie w środku lata), Rafę Koralową i Cairns, a także Fraser Island (za daleko i wymóg auta 4x4).





Nasz pobyt podzieliliśmy na 3 etapy:
I Sydney – pobyt w okresie świąteczno-noworocznym

II Góra Kościuszki i przejazd do Melbourne, potem Great Ocean Road i Wyspa Kangura oraz Adelajda

III Brisbane, Gold Coast i powrót do Sydney wybrzeżem.










Na przełomie maja i czerwca robiliśmy doktorat z wynajmu camperów. Firm wynajmujących jest całkiem sporo, ceny przeróżne, samochody również do wyboru do koloru. Zdecydowaliśmy się na Britza-mają auta spełniające nasze oczekiwania i ceny do przyjęcia, dopóki ich się nie przeliczy na złotówki i nie przyrówna do naszych zarobków;-). Pewnie da się wynająć auto taniej niż myśmy to zrobili, ale zależało nam na tym aby auta były w dobrym stanie i miały pełne ubezpieczenie, zniesienie udziału własnego do zera itd.Kolejnym tematem do załatwienia były bilety na lot wewnętrzny, jako, że tanie linie nie zawsze latają w tych dniach w jakich byśmy chcieli, to musieliśmy zmienić o 1 dzień wynajem obu samochodów. Wydawałoby się, że to żaden problem jednak biurokracja korporacji Britz pokazała, że nie wszystko może być proste. W wielkim skrócie: co osoba pisząca do nas maila to podawała inne koszty tego rebookingu, w każdym razie dzięki uporowi Adama walkę z nimi wygraliśmy i 200$ mniejszy rachunek.

Bilety Virgin Airlines kupiliśmy przez Webjeta, nawet całkiem sprawnie to poszło choć tanio nie było-szczyt sezonu i takich turystów jak my jest przecież cała masa.

Po raz pierwszy zrobiłam sobie listę must to do in OZ, ale pozwólcie, że zachowam ją dla siebie :P . Zdradzę tylko, że z 16 rzeczy udało mi się zrealizować 10, co uważam za wynik bardzo satysfakcjonujący.

Na liście do kupienia na wyjazd figurowała m.in. taka pozycja jak notes - uznałam, że wyjazd jest tak długi, że warto pewne rzeczy spisać, a przecież papier jest cierpliwy. Od jakiegoś już czasu rozglądałam się za notatnikiem, ale nic sensownego mi nie wpadło w oko, a jakoś mi było szkoda kasy żeby się szarpnąć na osławiony Moleskine (ktoś wie czemu toto takie popularne i drogie jest?). Aż tu kolejna wizyta w sklepie z książkami (choć od jakiegoś czasu sprzedają tam również przysłowiowy smar, mydło i powidło) i oto wypatrzyłam na półce „Dziennik podróżnika”. Co prawda nie przepadam za tą „autorką”, ale ten notes jest całkiem fajnie zrobiony, więc za punkty programu lojalnościowego nabyłam.






Jest już grudzień, ostatnie przygotowania idą pełną parą: wizyty u lekarzy, recepty, zakupy słodyczy i drobiazgów dla Adama oraz jego przyjaciół, którzy użyczą nam swojego mieszkania na pobyt w Sydney.
Jako, że Adam nalegał na Wyspę Kangura (KI) to zaczęliśmy sprawdzać informacje: co zobaczyć, jak dojechać itd. I znowu kolejny doktorat tym razem czy camperem 2WD da się zobaczyć na wyspie większość ciekawych miejsc. Napisałam maila zarówno do informacji turystycznej na wyspie jak i do wypożyczalni, odpowiedzi były dla nas korzystne, więc zapada decyzja, że do naszego maratonu włączamy Wyspę Kangura.
Zakup biletów online okazał się niemożliwy, bo camper jest dłuższy niż 5m, zatem napisałam do Sealinka żeby mi to wyliczyli i ku naszemu zdumieniu cena była niższa niż za 4 osoby i osobówkę. Jakim cudem to do dziś nie wiemy, grunt, że mamy zaklepane miejsca na promie w takich datach i godzinach jak nam pasowały.
Całą grudniową sobotę ślęczałam, żeby jakoś sensownie trasę ułożyć i gdzieś do tego wcisnąć noclegi.Spraw do załatwienia przed wyjazdem zarówno w pracy jak i w domu jest bardzo dużo, mam kalendarz rozpisany niemal dzień po dniu żeby o niczym nie zapomnieć. Momentami miałam wrażenie, że doba jest za krótka, że nie ogarniam tej całej długiej listy do załatwienia przed urlopem i że na pewno o czymś ważnym zapomnę i będzie „wtopa” na całej linii. Poczucie obowiązku nie odpuszcza i jak już coś robię to zależy mi aby się z tego dobrze wywiązać, nie trzeba nade mną stać z batem. Nie uważam się za perfekcjonistkę, ale chyba można o mnie powiedzieć Pani Dobrze Zorganizowana - no ktoś w końcu musi :-).

Polisę na wyjazd chciałam kupić na początku grudnia, ale niestety kwestie zdrowotne się odezwały, a to oznaczało konsultację z lekarzem i podjęcie decyzji czy wykupuję ubezpieczenie z chorobami przewlekłymi czy bez, różnica w składce była spora bo 100%, więc było nad czym dumać. Z drugiej strony przy tak drogim wyjeździe różnica 250zł to nie majątek, ale jakoś nie lubię przepłacać. Koniec końców uznałam, że mój święty spokój jest wart tych dodatkowych pieniędzy i wzięłam rozszerzony wariant, który na szczęście i tak się nie przydał, święty spokój – bezcenny.

Na kilka dni przed wyjazdem Gosię dopadło ostre przeziębienie i skończyło się na antybiotyku. Gros zakupów spadło na mnie, ale przecież choroba nie wybiera, zależało mi, żeby się wykurowała jak najlepiej to możliwe w tak krótkim czasie.Dobrze, że urlop wzięłam od piątku (wylot w poniedziałek), bo cały dzień jeździłam: zakupy, apteka, kantor, polisa, kosmetyczka -przecież muszę jakoś sensownie wyglądać na tym końcu świata :D.

Po raz pierwszy będę spędzać święta BN poza domem i bez najbliższych. Gdy zapadała decyzja o terminie wyjazdu to się jakoś specjalnie nad tym nie zastanawiałam, zwłaszcza, że od jakiegoś czasu święta traktuję trochę jak długi weekend i dla mnie mogłyby one nie istnieć, nie mają dla mnie wymiaru duchowego, właściwie nie migam się od nich tylko ze względu na Rodziców. Bardziej się bałam czy rodzina nie będzie się buntować, ale zareagowali na to bardzo wyrozumiale. Wiedzieli, że to nie ja ustalałam termin i praktycznie nie miałam w tej kwestii nic do powiedzenia, a taki wyjazd to zapewne jedyna okazja abym mogła zobaczyć Australię i jak wszyscy rodzice chcą dla swojego dziecka tego co najlepsze. Żeby choć trochę im zrekompensować moją nieobecność to zaproponowałam żeby Wigilia była dwa razy: jedna przed wyjazdem, a druga ta co zwykle, bardzo im się ten pomysł spodobał mimo, że to dwa razy więcej roboty, a na mnie w kwestii pomocy nie mogli liczyć, bo będę zajęta przygotowaniami do wyjazdu. Ale im bliżej wyjazdu tym bardziej jakoś smutno mi się robiło, że święta spędzę poza domem-chyba na starość się robię ckliwa :roll: .

Miałam świadomość, że organizacja takiego wyjazdu to duże wyzwanie organizacyjne i logistyczne, ale nie sądziłam, że aż tak duże. Gdyby nie moje doświadczenie zawodowe i skarbnica forum oraz blogów to bym poległa jak nic. W sobotę do południa pakowanie - czynność, której najbardziej nie lubię w wyjazdach, poza tym nigdy do tej pory nie wyjeżdżałam na dłużej niż 2 tygodnie, więc spakowanie się było wyzwaniem, mimo iż limit wyjątkowo miałyśmy 30kg. Po południu mieliśmy rodzinną Wigilię, właściwie wszystko było jak 24 grudnia: choinka, opłatek, barszcz z uszkami, karp, pierogi z kapustą, makówki, kutia itd.
W niedzielę poszłam do Gosi po resztę giftów jakie miałam dopakować u siebie i po jej samochód, żeby stał u nas, bo Tata miał bojowe zadanie, aby doglądać japońskiej żabki. Ostatnie sprawy do załatwienia: przelewy, ogarnięcie domu, streczowanie walizki i spać, pobudka w środku nocy, w dodatku warunki na drodze mogą być różne.

CDNAHOJ PRZYGODO !

21 grudnia -dzień 1

Tradycyjnie obudziłam się zanim zadzwoniły budziki-lepsze to niż zaspać na samolot ;) . Szybkie śniadanie, sprawdzenie na stronie lotniska czy nie ma opóźnień, pozbieranie reszty klamotów i jadę po laski punktualnie o 3.30. Mamy dodatkowego pasażera - chłopak Natalii jednak zdecydował się też pojechać na lotnisko.
Warunki drogowe dobre: raczej sucho, gdzieniegdzie trochę ślisko, brak mgły to już połowa sukcesu na tej trasie, bo zdarzyło mi się raz stać w korku na DK1 bladym świtem również zimową porą.
Stajemy do odprawy żeby nadać bagaże, nie muszę chyba pisać czyj był najcięższy? Tak, jest: mój! :mrgreen:
Potem idziemy z Gosią do łazienki żeby mi zrobiła zastrzyk z heparyny. Mamy jeszcze dłuższą chwilę na pożegnanie z moimi bliskimi a potem kulamy się do kontroli bezpieczeństwa, która w Pyrzowicach jest chyba jedyna swoim rodzaju i to niestety w tym negatywnym znaczeniu. Na 7 lotów tylko tu sprawdzają dokładnie pojemność płynów i każą je przekładać do strunowej torebki, nawet coś Pan miał zastrzeżenia, że tyle tych buteleczek mam w podręcznym, ale w końcu łaskawie przepuścił.

Start do FRA i lądowanie o czasie, we FRAporcie byłam tylko dwa razy 10 lat temu i nie musiałam zmieniać terminala. Tym razem włóczymy się dobrą godzinę pytając kilka osób o kolejkę Skyline i zmianę terminala, a każdy nam mówi co innego :roll: , w końcu trafił się ktoś kompetentny, znajdujemy przejście do kolejki –sprytnie skitrane za winklem i docieramy na terminal 2. Czekamy sobie w spokoju pałaszując kanapki z domu, czas szybko mija, kolejna kontrola z wielką Helgą w roli głównej, skanowanie i macanie jeszcze bardziej dokładne i nieprzyjemne niż w KTW. Gosia chyrla, jakiś wąglik łapie Natalię, no to jak jeszcze moja odporność się podda to wtedy Adam będzie miał „wesoło” jak mu przylecą 3 chore laski.

Niestety z FRAportu startujemy w strugach deszczu z 1,5h opóźnieniem, podobno z powodu dużego ruchu jak nam powiedział Pan Kapitan. Jeszcze przed startem zadzwoniłam do kolegi u którego kupowałam bilety żeby sprawdził o której godzinie mamy kolejny samolot z HKG gdyby ten poranny na nas nie poczekał i okazuje się, że miałybyśmy 12h czekania chyba, że Cathay by nas wepchnął do jakiegoś innego samolotu. No nic, nie ma się co martwić na zapas.
To był pierwszy z naszych najdłuższych lotów: 10,5h w samolocie. Nie umiałam zasnąć, tylko jakieś krótkie drzemki, na spacerowanie też miejsca za bardzo nie ma-w końcu to tylko B777-300, dobrze, że był całkiem sensowny zestaw rozrywki pokładowej, więc jakieś filmy obejrzałam, pograłam w karty i zleciało, bo na czytaniu skupić się nijak nie umiałam.

Lądujemy w Hongkongu o 7.45, a bramki zamykają o 8.10, na szczęście takich tranzytowych paxów jak my do Sydney jest więcej-jakieś 30-40 osób, więc tuż po wyjściu z rękawa czeka na nas miła pani i nawołuje „Sidni, Sidni”, przeprowadza nas po lotnisku [może i lepiej, że nasz samolot się spóźnił, bo w życiu byśmy same na ten drugi terminal nie trafiły :D ], wsadza w kolejkę na drugi terminal. Jakoś tak się stało, że Natalia się nie załapała i została przed pociągiem, dojechała z drugą turą pasażerów naszego lotu. Później w żartach wypominała Mamie, że ta ją w HKG chciała zostawić. :D Pobieżna kontrola paszportowa, równie pobieżna kontrola bezpieczeństwa i kolejka do boardingu, ja biegnę jeszcze żeby kupić 3 butelki wody, które chwilę potem już w rękawie na kolejnej, niespodziewanej dla nas kontroli bagażu mi zabierają. Dziewczyny zdążyły swoje wypić, ja swoją butelkę oddałam-zadziałał efekt zaskoczenia, bo w tym miejscu nie spodziewałabym się kontroli :oops: . Zwłaszcza, że pani w sklepie nie pytała czy wodę piję na lotnisku czy zabieram dalej, a takie pytanie zadano nam we Fra. No nic Hongkong ma pierwszy, ale nie ostatni jak się później okazało minus.

Wpadamy do samolotu jako jedne z ostatnich pasażerów co skutkuje brakiem miejsca na podręczny nad naszymi miejscami. Szybko anektuję WC na odświeżenie i startujemy o g.9.30. Samolot identyczny, ma się wrażenie jakby się leciało tym samym egzemplarzem zwłaszcza, że miejsca mamy niemal te same: 62KHJ i 63 KHJ. Jedyna różnica jest taka, że za nami siedzą….dzieci. Lot dłuży nam się choć połowę udaje nam się przekimać, ale jest to dość trudne, gdy w fotel co rusz kopią małe nóżki (dodam, że dzieci były w wieku w którym już pewne sprawy można im wytłumaczyć, no ale po co). W dodatku Pan Tatuś nie zgodził się na rozłożenie fotela (bo taka byłam miła, iż uprzejmie zapytałam, czy mogę trochę go rozłożyć) co byłoby może i nawet zrozumiałe gdyby nie fakt, że sam potem leżał rozłożony……No nic, nawet taki frajer nie zepsuje nam radości z podróży. Z lotu na lot jedzenie coraz mniej nam odpowiada i grymasimy.
Posiłki CX opisałam tu:
cathay-pacific,226,50233

Oglądamy filmy, pod koniec lotu dopada nas wakacyjna głupawka :lol: , wypisujemy kartki dla Adama w szampańskich humorach mimo, iż całkowicie na trzeźwo. Lądujemy punkt 21, wychodzimy z samolotu jako jedne z ostatnich, szybka kontrola paszportowa, odbieramy bagaże z karuzeli, które szczęśliwie przetrwały wszystkie 3 loty i idziemy do kontroli imigracyjnej gdzie sprawdzają nasze Passenger Incoming Cards i na tej podstawie pani decyduje, do którego Pana nas odeśle gdzie z kolei będzie wywiad i sprawdzenie tego co wwozimy. Pan Smith pyta nas skąd jesteśmy, jakie jedzenie wwozimy, czy mamy owoce albo salami. Zgodnie z prawdą mówię, że owoców nie mamy żadnych, z jedzenia tylko słodycze, herbatę i kiełbasę na święta - wszystko w oryginalnych, hermetycznych opakowaniach i zostajemy wpuszczone do Australii bez skanowania czy przeszukania bagażu. Przechodzimy do wyjścia, rozglądamy się, ale nigdzie nie widzimy Adama :?: , dziwne, bo na pewno gdzieś jest. Dzwonię i znajdujemy się, nie wiem jak mogłyśmy go przegapić w walącej po oczach zielonej kurtce, czerwonej koszulce i...mikołajowej czapce :D .










Pakujemy się do wynajętej Ravki i Adam zabiera nas na przejażdżkę city by night i do centrum na spacer. Idziemy przez Cirular Quay pod Operę. Jak zobaczyłam ten budynek na własne oczy, na wyciągniecie ręki to się zwyczajnie poryczałam jak małe dziecko. To było tak niesamowite i irracjonalne uczucie, że TU jestem, że nadal nie mogłam w to uwierzyć. Coś co znałam tylko z widokówek, relacji w telewizji z drugiego końca świata mam przed sobą. Potem w ciągu wyjazdu bardzo często miałam to uczucie nierzeczywistości.

Zasmarkana dzwonię spod Opery do Mamy, żeby się zameldować i podzielić pierwszymi wrażeniami :) . Po spacerze docieramy do naszego lokum, uroczej kawalerki przyjaciół Adama, którzy akurat są na wakacjach w innej części Australii. To miejsce będzie moim i Natalii domem przez najbliższy tydzień, Gosia będzie mieszkać u Adama kilka ulic dalej czyli jakieś 30 min. spacerem od nas. Częściowo rozpakowujemy manatki, a Adam na kolację serwuje przepyszny rosół, padnięte w końcu po g. 2 idziemy z Natalią spać.

Szczerze mówiąc myślałam, że podróż będzie dużo bardziej męcząca i z lotniska wyjdę na czterech, chyba adrenalina zrobiła swoje, że wytrwałam tak długo. Jednak organizm i tak będzie potrzebował czasu żeby się zregenerować.

CDN.23 grudnia –dzień 3

Spałam jak zabita 12h, budzą mnie po godz. 13 kiedy Adam z Gosią przyszli zrobić śniadanie. Oporządzamy się, prysznic itd. i 2h później póki mamy auto jedziemy na pierwsze zwiedzanie. Okazuje się, że mieszkamy w samym centrum miasta, tuż obok Hyde Parku-dzielnica Darlinghurst, ale w bocznej uliczce, więc nie ma hałasu o poranku poza wrzeszczącymi kakadu i do Opery mamy 30 min. spacerkiem. Nie mogłyśmy sobie wymarzyć lepszej miejscówki, co potwierdza nasz widok z okna :)





Pogoda ok. +23 lekko pochmurnie, momentami jak mocniej zaświeci słonko to robi się bardzo ciepło, dla nas idealnie, bo jakoś nie przepadamy za upałami. Pod domem radosne śpiewy tej oto grupy:









Adam zabiera nas na teren Uniwersytetu i campusu-w takim miejscu to nauka chyba sama wchodzi do głowy. Kompleks w stylu angielskim, czyli to co lubię, dużo przestrzeni, dużo zieleni, komfortowe warunki nauki choć wiadomo, że nauka tam jest bardzo kosztowna.





























Stamtąd jedziemy do Polskiego Klubu żeby kupić ciasto na Wigilię, można tam kupić również inne polskie specjały i co ciekawe klientami są nie tylko Polacy.










Oddajemy auto, wracamy do domu na szybką herbatę i arbuza i zbieramy się na pociąg i autobus do Bondi.
Pierwszy raz w życiu widzę drewniane ruchome schody:





Plaża robi wrażenie choć ludzi dużo mniej niż w ciągu dnia, fajne miejsce na spacer.






















































Pierwsze spotkanie z Sydney:

















Wracamy do domu, Adam przygotowuje kolację, a ja w tym czasie dzwonię do Polski.
Po kolacji Adam dostaje od nas podarki i rzeczy, które sobie zamówił i jest bardzo zadowolony. Kto by nie był z dużego pudełka prince polo czy zajefajnej koszulki z górami? :D
No i oczywiście pierwsze wspólne wino:





Sydney jest fantastyczne, boskie miasto i mogłabym tu zamieszkać, fantastyczny klimat, luz, spokój, przestrzeń. Obiecuję sobie, że koniecznie muszę tu wrócić. Z siostrą.


CDN.Świąteczno –noworoczne Sydney

24 grudzień Wigilia – dzień 4

Wstajemy z Natalią koło 9 i czekamy na Gosię i Adama umilając sobie czas wygrzewaniem się na balkonie. Po śniadaniu kulam się sama do Hyde Parku, piękna pogoda: +25 i słońce, wkrótce spotykamy się wszyscy pod ANZAC Memorial, który wyjątkowo dziś jest otwarty więc można do niego zajrzeć.














Potem idziemy na zakupy, a po drodze do banku żebym mogła wpłacić moją australijską gotówkę. Miałam trochę obawy gdy Adam dał mi swoją kartę bankomatową czy przy płatnościach jakiś sprzedawca czy kasjer się nie kapnie, że karta jest wystawiona na mężczyznę a płaci nią kobieta, ale na szczęście na kilkadziesiąt transakcji ani razu nikt nie zwrócił na to uwagi, no worries mate! :D



























Późnym popołudniem wracamy do domu i Adam z Gosią przygotowują Wigilię ;) . Jest mała choinka, świeczka, opłatek ,barszcz z uszkami, bigos, ryba -zamiast karpia na naszym stole gości baramundi oraz sernik.
Dzielimy się opłatkiem i składamy sobie życzenia po czym pałaszujemy specjały Adama. W domowym zaciszu delektujemy się tymi świętami, choć muszę przyznać, że dziwne to uczucie siadać do Wigilii gdy za oknem jest całkiem jasno 8-) .









Późnym wieczorem idziemy na spacer, po drodze poznajemy oposy, które mieszkają w Hyde Parku :) .